Poetycko o jesieni. 2015-11-30

 

*** [jesienno-zimową porą]

 

Jesienno-zimową porą zasypiają sny

śniąc o magicznych krainach

krążą w myślach jak zjawy przejrzyste

rozpływają się w marzeń sennych wizjach

ostatnie liście opadły z drzew

echem rozchodzi się wiatru śpiew

na plaży

pustej o tej porze roku

samotne serce kołysze się

w takt szumu fal

wzrok wpatrzony w dal

pełen tęsknoty

już jesień zabarwiła rudością źdźbła traw

cisza aż dzwoni w uszach

spokój przysiadł na ławeczce

i czeka

na letni sen

 

© Marianna

 

Poezja miłosna. 2015-11-30

*** [słodycz twych warg malinowych]

 

słodycz twych warg malinowych

rozlewa się pocałunkiem na ustach mych

karminowych

drżących

wilgotnych

spragnionych

rwący się oddech

wstrzymane westchnienia

pod stopami zatrzęsła się ziemia

lekkie jak piórko

uniosły się nasze dusze

ja jestem chmurką

ty wietrzykiem

który goni mnie po niebie

w tańcu miłości rozkosznym

upajam się chwilą

nim pryśnie

nim zmieni się w echo krzyku

samotnych serc

…

 

© Marianna

 

 

Ciekawa książka. 2015-11-28

,,Kompromitacja" Susan Isaacs, powieść kryminalna, wyd. Amber, Warszawa 2008, str. 278.

Cięty humor, zagadka kryminalna i obdarzone ironią sympatyczne, przebojowe bohaterki to znaki firmowe błyskotliwych powieści Susan Isaacs, takich jak Kochaj albo zdradź. Książki tej amerykańskiej laureatki prestiżowych nagród literackich WfWA i JSA, przypominają bestsellery Joanny Chmielewskiej.Odniosły sukces na całym świecie, zostały przetłumaczone na 25 języków i zdobyły wysokie miejsca na listach bestsellerów ,,The New York Times". 

,,Tryskający humorem i bardzo kobiecy kryminał" Cosmopolitan

,,W tej książce humor aż kipi" Washington Post

,,Zgrabna, urocza, pełna werwy komedia z sensacyjnym suspensem". The New York Post

,,Zręczna satyra ubrana w elegancki kryminalny kostium". The New York Daily News

,,Wspaniała powieść, prześmiewcza i odświeżająca" The New York Times

- to tylko niektóre z wielu pozytywnych opinii na temat ,,Kompromitacji".

Judith ma 34 lata, dom na przedmieściu, 2 dzieci i wiecznie zapracowanego męża. W takiej sytuacji trudno się spodziewać, że przydarzy się jej coś ekscytującego. A jednak! Sąsiad Judith zostaje zamordowany... Kto aż tak bardzo nie znosił doktora Flecksteina? Zawistny kolega po fachu? Wściekła pacjentka? Zazdrosny mąż? Powiedzmy sobie szczerze: pan doktor miał to i owo na sumieniu. Judith postanawia rozwiązać zagadkę tego zabójstwa. Prywatne śledztwo staje się jej pasją, zwłaszcza od chwili, gdy policyjnym dochodzeniem zaczyna kierować seksowny porucznik...

Poezja. 2015-11-24

Miłość

 

to serc dwóch bicie w jednym rytmie

melodia zmysłów drżących dłoni

i wielka radość przeżywania

spojrzenia dusz magicznej toni

 

to dwojga ust słodkie wirowanie

muśnięcie wiatru oddechów współgranie

taniec po łące bladym świtem

iskrzenie oczu słońca zenitem

 

to harmonii powiew pełen bliskości

ulotność chwil zamknięta w motyla skrzydłach

szum morskich fal w takt namiętności

uniesień portret kreślony w myślach

 

to skarb cenniejszy niżeli diament

odbicie światła w tafli spełnienia

dotyk iluzji na mgiełce marzeń

i uśmiech losu co wszystko zmienia

 

 © Marianna

 

 

Poezja. 2015-11-23

*** [kołysankę na dobranoc]

Kołysanką na dobranoc utul powiek mych podwoje

zasłuchany w serc dwóch bicie czule całuj dłonie moje

nocy ciszę zaczaruj w srebrzyste wspomnień migotanie

spojrzeniu nadaj smak iluzji by łatwiej nam było

znieść ust bolesne rozstanie

zapleć smutek w warkocz nadziei

niech blaskiem słońca ogrzewa dusz naszych sedno

zetrzeć z tej chwili łzę wzruszenia pozwól choć jedną

tęsknotą wypełnij wszystkie dni i noce

przytul zmysłów istotę konwalii wonią jak kocem

księżyc zagląda przez okno

już czas pożegnać wspólną drogę

i iść osobno...

© Marianna.

Macocha - opowieść pełna ciepła. 2015-11-22

,,Macocha" Natasza Socha, powieść obyczajowa, wyd. Filia 2014, str. 300.

Roma wzięła ślub z fajnym facetem.

Mogliby żyć długo i szczęśliwie

gdyby nie to, że pewnego dnia

w drzwiach ICH mieszkania stanęła JEGO córka...

Poetycko o jesieni. 2015-11-21

*** [w filiżance czarnej kawy]

w filiżance czarnej kawy  ukrywa się parując 

na rzęsach osiada drżąc

szepcze słowa pieśni niesionej przez wiatr

liście wplata we włosy i zapach porannej rosy rozsiewa

tańczy z deszczem w lekkiej jak pajęczyna sukience

pąsowe astry w kolorze jej ust  delikatne  rumieńce

winogron słodkich kiść w dłoniach ukryła

na kołderce z trawy u jej stóp drzemie cały świat

jesień

w jej oczach odbija się słońca blask

Wiersz. 2015-11-21

Miłość

 

rozwija skrzydła

na wolność chcąc się wyrwać z twej piersi jak ptak

czerwienią mieni się pulsując pod skórą

słodki ma smak

muśnięciem oddechu na policzku

lekkim jak wiatr

we włosach i na rzęsach osiada jak mgła

tętno przyspiesza melodię na strunach zmysłów chcąc grać

byś wzniósł się pod niebo

i krzyknął co tchu

miłość

jest sensem życia

 

 

Cytaty. 2015-11-18

,,Książki są jak towarzystwo, które sobie człowiek dobiera"

                                                                                  Monteskiusz

,,Istniejemy póki ktoś o nas pamięta"

                                             Carlos Ruiz Zafon

,,Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła"

                                                                           Wiesława Szymborska

,,Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy"

                                                    Gilbert K. Chesterton

 

Cytat. 2015-11-17

,, Niewiele rzeczy ma na człowieka

tak wielki wpływ, jak pierwsza książka,

która od razu trafia do jego serca”

 

,,Książki są lustrem: widzisz w nich

tylko to, co już w sobie masz”

 

                                                                      Carlos Ruiz Zafon

Zafon - mój ulubiony pisarz. 2015-11-17

,,Światła września” Carlos Ruiz Zafon, powieść dla młodzieży, wyd. Muza 2011, str. 256

 Okrutna tajemnica wspaniałej nadmorskiej rezydencji pełnej wielu ponurych wspomnień tajemniczy i groźny stwór zamieszkujący normandzki las Cavenmore tę powieść mógłby napisać młody Julian Carax, bohater Cienia wiatru.

Jest rok 1936, Simone Sauvelle po śmierci męża zostaje praktycznie bez środków do życia. Dzięki pomocy sąsiada udaje jej się dostać pracę jako ochmistrzyni normandzkiej rezydencji Lazarusa Janna, wynalazcy i właściciela fabryki zabawek. Pani Sauvelle wraz z dziećmi: 14-letnią Irene i młodszym Dorianem wyjeżdża do Normandii. Podczas pierwszej wizyty u gospodarza rodzina Sauvelle zostaje oprowadzone po części domu pełnego przedziwnych mechanicznych zabawek. Dowiaduje się również o dziwnej chorobie żony Lazarusa. Po pewnym czasie Irene zaprzyjaźnia się z Hannah, kucharką wynalazcy, dzięki której poznaje Ismaela.

Kiedy Hannah zostaje odnaleziona martwa, Irene i Ismael postanawiają zgłębić tajemnicę jej śmierci. Aby tego dokonać, będą musieli rozwiązać szereg zagadek związanych z Lazarusem i jego żoną.

Światła września to lektura, nie tylko o złych duchach, zabawkach które ożywają i przyprawiają o dreszcze ale przede wszystkim o miłości, przyjaźni, wierności. Książka jest kierowana głównie do młodzieży, jednak nawet dorosłych czytelników może przyprawić o chwile grozy.

Jak każda książka Zafona również i ta jest otoczona aurą tajemnicy, prowadzi powoli czytelnika, ale z ogromnym napięciem do wyjaśnienia ciekawej zagadki i jak zawsze pozostawia niedosyt. Książka wywarła na mnie duże wrażenie. Bardzo sobie cenię twórczość tego pisarza, a jego talent podziwiam. Nikt tak jak on nie umie opowiadać, tak barwnie, tak ciekawie. Zafon jest moim ulubionym pisarzem. Światła września to opowieść, która zabiera nas w krainę wyobraźni, grozy, tajemnic i … cieni. I mechanicznych zabawek, które przyprawiają o dreszcze. Czytając przeniosłam się w inny świat, wszystko wokół mnie zniknęło, jakby wyblakło. Książkę chłonęłam całą sobą, podążałam krok w krok za akcją powieści. Nie sposób było się oderwać od lektury. Gdy dotarłam do końca historii poczułam niedosyt. To już? Pomyślałam zdziwiona, czemu towarzyszyło ukucie żalu i nostalgia. Książki Zafona za szybko się kończą, to ich jedyna wada.

Polecam Światła września wszystkim tym, którzy pragną przenieść się w krainę baśni pełnej cieni. Baśni, w której zło czai się za rogiem. Myślę, że nikt kto raz choć przeczytał jakąkolwiek powieść Zafona nie potrafił przejść obojętnie od kolejnej jego książki. Tak jest i ze mną. To moja czwarta powieść tego autora. W swojej biblioteczce mam również ,,Cień wiatru”, ,,Grę anioła” i „Księcia mgły”. Jeszcze nie raz zamierzam wrócić do tych powieści, można je bowiem czytać bez końca. 

 

Tajemnica zielonego ducha. 2015-11-16

„Tajemnica zielonego ducha”, Andy Chandler, tom IV, powieść młodzieżowa, wyd. Siedmiogród, 2013, str. 106.

Oto kolejna przygoda trzech młodych detektywów: Jupitera, Boba i Pete’a.

Oto stary, zniszczony dom i związana z nim historia ducha jego właściciela, nieszczęsnego Mathiasa Greena.

Swoją drogą: czy duch nawiedzający jakieś zapuszczone domostwo nie mógłby być czasami duchem kogoś szczęśliwego i dowcipnego? Czy duchy prawie zawsze muszą być związane z nieszczęśnikami i ponurakami?

Po latach zastoju i spokoju, gdy aktualna właścicielka domu, pani Green sprzedaje go, a rudera ma zostać wyburzona, pojawia się ów zielony duch. Kolor nie oznacza wcale, że jego właściciel był ekologicznie uświadomiony. Może zaś oznaczać, że moda na białe damy i porażająco białe zjawy zwyczajnie przeminęła. Co ciekawe, o zielonym zjawisku nie tyle krążą przerażające opowieści, co świadectwa dość wiarygodnych świadków, osób w większości dorosłych. Wśród nich znajdują się również Pete i Bob. Mieli oni wątpliwą przyjemność być świadkami pojawienia się zjawy w opuszczonym budynki. Nawet miejscowy komendant policji Reynolds spotkał ją na cmentarzu w okolicy grobu Mathiasa.

Czyżby rzeczywiście duch zmarłego straszył bliskich i obcych?

Czy kolejne, szybko po sobie następujące wydarzenia, nie są mocno podejrzane?

Komu może zależeć na kłopotach rodziny Green, na tym, by nie sprzedali rudery?

Jaką rolę w tym wszystkim odgrywają sławne Perły Duchów?

Akcja książki od początku toczy się bardzo dynamicznie, choć z czasem jeszcze nabiera tempa i nie zwalnia aż do końca. Młodzi bohaterowie próbują zmierzyć się z niewiarygodnymi zdarzeniami, wziąć je pod lupę, znaleźć dla nich logiczne wytłumaczenie. Jupe próbuje rozgryźć zagadkę przy pomocy dedukcji. Większa część akcji ma miejsce w innym niż zwykle otoczeniu, co stanowi miłą odmianę po dotychczasowych książkach z serii.

Tajemnica zielonego ducha, to czwarty tom cyklu Przygody Trzech Detektywów.

Moim zdaniem jest wyjątkowo udany. Ciekawa intryga, dużo akcji, dość złożona fabuła, intrygujące zagadki, interesujące postaci - to nie jedyne zalety tej książki. Pojawiają się wątki orientalne, legendy o cudownych lekach przedłużających ludzkie życie, a nawet seanse hipnozy. Wszystko jest podane jako zgrabny, literacki kąsek dla młodych czytelników. Mogę śmiało polecić Tajemnicę zielonego ducha wszystkim, którzy lubią książki z zagadkami detektywistycznymi połączone z nutką dreszczyku grozy. Polecam i zachęcam do przeczytania, a tym wszystkim, którzy się zdecydują na przygody trzech detektywów życzę przyjemnej lektury.

 

Poetycko na blogu. 2015-11-15

*** [za rogiem czai się strach]

 

za rogiem czai się strach

w ciemnościach

we łzach

mgła osiada na rzęsach drżących z zimna

usłysz mój szloch, mój płacz

niech wyrwie mnie z letargu krzyk twój

- zostań ze mną tu….

nie potrzeba ranić zadając ból bez słów

cienie przeszłości czają się za ścianą

smutek wypełza spod skóry

sączy się purpurowy

na policzkach zostawiając ślad

na mnie już czas

nie zatrzymuj pozwól mi odejść

spokój

cisza

żal

tylko one pozostały

miłość rani wrażliwe serca...

Mroczne dziedzictwo. 2015-11-15

„Mroczne dziedzictwo” Marian Kowalski, powieść obyczajowa, wyd. Sumptibus, Poznań 2015, str. 239.

 

Opowieść o miłości, przeznaczeniu i … czarownicach.

Spotykają się na zjeździe poświęconym zjawiskom nadprzyrodzonym. Daniel jest sceptycznym niemieckim dziennikarzem, żyjącym teraźniejszością, nieczującym związku z rodziną i jej historią. Irena to polska rzeźbiarka, za którą ciągnie się tren odległej przeszłości. Mroczna scheda po przodkach nie daje osobie zapomnieć. Ma wpływ na jej obecne życie oraz na losy związanych z nią mężczyzn. Na plenerze rzeźbi posążek swej dalekiej krewnej spalonej na stosie, duch kasztelanki – opiekuńczy? żądny zemsty? - wciąż jej towarzyszy. W powieści przewija się wątek Inkwizycji i procesów budowanych na pomówieniach, pojawiają się postaci ,,czarownic”, ich bezlitosnych sędziów, oraz potomków jednych i drugich.

W historii pełnej tajemnic nie może zabraknąć ukrytego skarbu, sporów rodzinnych sprzed wieków prowadzących do okrutnej śmierci i nagłych a niejasnych zgonów w teraźniejszości. Wiele tu legend, aluzji, dywagacji oraz … uczucia.

Mroczne dziedzictwo to niesamowita opowieść o miłości, przeznaczeniu, szukaniu własnego miejsca w życiu, to intrygująca i fascynująca historia. Książka na jeden wieczór, czyta się szybko. Akcja powieści toczy się dwutorowo, a przeszłość miesza się z teraźniejszością. Powieść łączy w sobie elementy romansu, kryminału, powieści obyczajowej i fantastyki. Takie połączenie daje ciekawą mieszankę, która sprawia, że ciężko się oderwać. Ogólnie książka podobała mi się i tak naprawę nie mam się do czego przyczepić. Do przeczytania skłoniła mnie zarówno okładka jak i opis z tyłu. Nie żałuję czasu poświęconego na lekturę Mrocznego dziedzictwa. W książce znajdziecie wszystko, miłość, tajemnicę, mroczne sekrety. Zakończenie z pewnością was nie zawiedzie. Polecam książkę wszystkim, którzy cenią dobrą, polską literaturę, bo na pewno nie będą zwiedzeni. Warto przeczytać.

 

Trucizna - zło przebrane za piękno. 2015-11-13

,,Trucizna” Chris Wooding, powieść fantasy/grozy, wyd. Amber 2003, str. 271

 Obdarzony niezwykłą wyobraźnią jeden z najpopularniejszych brytyjskich autorów książek dla młodzieży, łączących fantastykę z sensacją, przygodą i powieścią grozy. Chris Wooding urodził się w 1977 roku. Jako 19-latek wydał swoją pierwsza powieść. Od tej pory każda jego książka jest entuzjastycznie przyjmowana przez krytykę i czytelników. Intrygujących powieści Woodinga nie sposób przypisać do jednego gatunku. W fantastyczną intrygę pisarz wplata elementy sensacji horroru, powieści grozy. Zachwyca bogactwem imaginacji i hipnotyzuje nastrojem. Oszałamiająca wyobraźnia, z jaką kreuje niesamowite wizje odmiennych światów, i talent literacki zapewniły młodemu autorowi sukces.

Trucizna to niesamowita fantastyczna baśń – nastrojowa, ale i złowroga, w której nie ma dobrych wróżek – jest zło przebrane za piękno.

Trucizna jest uparta i samowolna. Pewnie dlatego nie ma przyjaciół wśród mieszkańców rodzinnej wioski, którzy po wielkiej wojnie schronili się na bagnach i pogrążyli w apatii. Lecz Trucizna nie zamierza poddawać się bezwolnie losowi i spędzić na Czarnych Moczarach całe życie.

Kiedy straszliwe faerie porywają jej siostrę, Azalię, Truzina rusza ich śladem. Towarzyszy jej łowca ogników, Bram, to z nim mieszkanka moczarów dociera do Przedmurza, jednej z wielu krain, które przyjdzie jej odwiedzić, by odnaleźć siostrę. Koszmary wędrówki wiodą ją przez ponure krainy, zbrodnicze intrygi i tajemniczą bramę pomiędzy wymiarami, gdzie przyjdzie jej zmierzyć się z Kościaną Wiedźmą, by dostać się do Krainy Faerie. Nic jednak nie pójdzie po jej myśli. Odzyskanie siostry będzie wymagało nie lada poświęceń, zmagań z niebezpieczeństwem oraz z narażeniem życia. Trucizna dociera przed oblicze wszechwładnego władcy ludzkich losów, który objawia dziewczynie wstrząsająca prawdę o jej przeznaczeniu. Czy Trucizna odnajdzie siostrę? Czy prawda o niej samej zmieni jej przyszłość? Czy Trucizna zmierzy się z wrogiem i ujdzie z życiem przed zdrajcą czyhającym na nią? O tym dowiemy się z książki. Zakończenie zaskoczy niejednego.

Trucizna to jedna z najlepszych powieści fantasy i grozy jaką czytałam w ostatnim czasie. Wartka akcja, ciekawe i pełne grozy przygody czyhające na bohaterów. Krainy o których mało kto słyszał i stwory, które czają się w ciemnościach… Taki nastrój bardzo lubię, odrobina dreszczyku grozy, niebezpieczeństwo, tajemnica to co lubię przeżywać podczas lektury. Trucizna to książka, którą polecam każdemu młodemu czytelnikowi, choć i starsi nie będą zawiedzeni. Wykreowany świat w tej fantastycznej opowieści może niejednemu zawrócić w głowie. Czysta się szybko, trudno się oderwać. A bohaterowie budzą emocje, które ciężko ukryć. Zakończenie podobało mi się najbardziej, było nie tylko zaskakujące, ale również mądre i z przekazem. Trucizna to książka dla wszystkich, którzy lubią fantastyczne baśnie z domieszką grozy, gdzie można poznać inny świat, spotkać Straszydło, podstępne faerie, trolle, elfy, nimfy, pająki olbrzymich rozmiarów i inne upiory. Polecam, warto przeczytać.

 

Blaski i cienie macierzyństwa. 2015-11-10

Klub Wrednych Matek, Joanna Opiat-Bojarska, powieść obyczajowa, wyd. Replika 2013, str.276.

Nowy wymiar kobiecości
Życie czterech przyjaciółek – Beaty, Karoliny, Sylwii i Kasi – toczy się wokół dzieci: tych posiadanych, oczekiwanych i dopiero planowanych. Wydawałoby się, że pora się ostatecznie ustatkować. Ale przecież dawny „klub szalonych studentek” wcale nie ma zamiaru tak po prostu zawiesić działalności, a jego członkinie nie dadzą się dobrowolnie zapędzić do kuchni i i pieluszek.
W końcu każda matka jest przede wszystkim kobietą, a każda kobieta ma swoje potrzeby...

Klub Wrednych Matek? Chyba jednak nie tak wrednych.
To kilkadziesiąt fotografii, chwil, dialogów wyrwanych z życia młodych kobiet.
Niejedna tu znajdzie swój problem, a może tylko portret, bez komentarza?
Lajf is lajf – jak w piosence. Raz jest różowo, a raz czarno, a życie przed nami.– Małgorzata Kalicińska, autorka „Domu nad rozlewiskiem”

To opowieść o przyjaźni i macierzyństwie, ale takim pozbawionym lukru, bez idealizowania. Każda z nas ma szansę znaleźć w portretach bohaterek kawałek siebie i poczuć, że bycie wredną to nie grzech, a wręcz przeciwnie.
– Katarzyna Bujakiewicz, aktorka

Życie pisze jednak swoje scenariusze, i złośliwy chichot losu usłyszą wszystkie przyjaciółki. Przed nimi bowiem wiele ciężkich chwil, wiele trudnych decyzji i wyborów oraz wiele przeszkód, których nawet w najgorszym scenariuszu nie mogłyby się spodziewać. Mając jednak u boku wspaniałe towarzyszki, można pokonać nawet największe burze, nie tracąc przy tym swojej tożsamości, a także świadomie odrzucić członkostwo w „Klubie Dobrych Matek. Wszak szczęśliwa i spełniona kobieta, matka, należy do Klubu Wrednych Matek”

Klub wrednych matek Joanny Opiat-Bojarskiej jest niczym zwyczajne życie - bez sztucznych ozdobników i lukru. Codzienność jest bowiem składową cieni i blasków, małych porażek i sukcesów, zaś kluczem jest tylko właściwe podejście do wyzwań i nie poddawanie się presji otoczenia. A w kwestii macierzyństwa presja ta jest olbrzymia, bowiem każda kobieta, która nie czyni z siebie cierpiętnicy, całkowicie podporządkowującej się dziecku, jest traktowana jako wyrodna matka.

Autorka nie tylko zadbała o błyskotliwe dialogi, ale też o kreacje swoich bohaterów. Z ogromnym wyczuciem portretuje różne typy współczesnych kobiet, pozwalając im rozwijać się wraz z rozwojem fabuły, obdarzając je indywidualnymi cechami charakteru i odmiennym podejściem do wielu kwestii, w tym do ról odgrywanych przez płeć piękną. Każda z bohaterek jest inna, ale każda jest... wspaniała. Każda też będzie musiała zmierzyć się z wieloma demonami. To, jak sobie poradziły z przeciwnościami losu, niech stanie się inspiracją dla czytelniczek oraz dowodem na to, że na kłopoty najlepsza jest rozmowa z przyjaciółką. Jeszcze lepsza - z przyjaciółkami. Najlepsza zaś rozmowa z tymi przyjaciółkami, które należą do Klubu Wrednych Matek.

 

Wiersz. 2015-11-09

*** [rozwieję wątpliwości rozplączę]

 

rozwieję wątpliwości rozplączę zwątpienia nić

wpatrzona w niewinny błękit nieba nad głowami

zaufam ci

pod powiekami namaluję obrazy twych namiętnych ust

ścieżkami czekoladowymi poprowadzę

na szczyt

spłynie po policzku łzy słona kropla

na dnie serca ją schowasz

strzegąc jej jak diament

 

Recenzja książki z dreszczykiem. 2015-11-06

,,Tajemnica zamku grozy” Alfred Hichcock, Robert Arthur, powieść dla młodzieży, Cykl: Przygody trzech detektywów (tom I), wyd. Siedmiogród 1997, str. 123. 

Bohaterami powieści są trzej dorastający Kalifornijczycy: Bob Andrews, Pete Crenshaw oraz Jupiter Jones, czyli Jupe, mieszkający w sąsiadującym z Hollywoodem nadmorskim mieście Rocky Beach. Choć są zupełnie do siebie niepodobni, z wielu względów każdego z bohaterów należy uznać za godnego następcę największych amerykańskich detektywów. Nie brak im ani inteligencji, ani poczucia humoru, które - mimo ich amerykańskiego pochodzenia - należałoby określić jako brytyjskie. Przede wszystkim jednak mają oni niezwykły talent do rozwiązywania zagadek kryminalnych.

Bob Andrews, niski, lecz wytrzymały chłopak, to typ prymusa, niepozbawiony jednak awanturniczej żyłki miłośnika przygód. Pete Crenshaw, najbardziej wysportowany z trójki przyjaciół, jest raczej wysoki i muskularny. Jupiter... Choć niejednego mogłoby kusić, żeby nazwać Jupitera grubasem, powtórzmy za jego przyjaciółmi, że jest krępy. Jako mały chłopiec pojawił się na ekranach telewizyjnych w serialu o przygodach grupy zabawnych dzieciaków zatytułowanym "Małe Urwisy". Jupe występował tam w roli Małego Tłuścioszka i podobno był tak rozkoszny i przemądrzały, że wywoływał salwy śmiechu u milionów widzów nawet wtedy – a może zwłaszcza wtedy – kiedy zdarzało mu się wpaść w kłopoty. Te doświadczenia zrodziły w nim lęk przed śmiesznością. Chce, by traktowano go poważnie. Wcześnie nauczył się czytać i natychmiast zaczął połykać wszystkie książki, jakie tylko wpadły mu w ręce — z psychologii, kryminologii, nauk przyrodniczych i wielu innych dziedzin. Dzięki swej doskonałej pamięci zachował w głowie większość tego, co przeczytał.

,,Tajemnica zamku grozy” rozpoczyna cykl opowieści o przygodach trzech detektywów. Bob, Jupe i Pete zakładają agencję detektywistyczną by zająć się rozwiązywaniem przeróżnych zagadek. W tomie I młodzi detektywi postanawiają odkryć tajemnicę Zamku Grozy, który przed laty należał do znanego aktora strasznych filmów Stephena Terilla. Aktor zginął w tragicznym wypadku dwadzieścia lat temu. Od tamtej pory zamek jest nawiedzony przez duchy. Podobno straszy w nim duch Błękitnej zjawy, słychać upiorną muzykę organową, mrożące krew w żyłach krzyki, pojawia się też tajemnicza mgła. Wszyscy, którzy przebywali w zamku po zmroku uciekali z niego w popłochu, bądź ginęli bez wieści. Co kryje się za tymi tajemniczymi zjawiskami? Kto straszy w zamku i dlaczego? Chłopcy są na tropie tajemnicy. I gdy już prawie udaje im się ją rozwikłać, nagle wpadają w tarapaty. Czy uda im się uniknąć śmierci w lochach zamku grozy? Czy uda im się rozwikłać wszystkie tajemnice nawiedzonego zamku? O tym dowiemy się z książki.

Ogólnie mam pozytywne odczucia po przeczytaniu ,,Tajemnicy Zamku Grozy”. Czytało się szybko, z dreszczykiem emocji. Przygody trzech detektywów śmiało można zaliczyć do jednej z lepszych serii dla młodzieży. Szybka akcja, ciekawe zwroty akcji, trzymające w napięciu, plusem jest zaskakujące zakończenie, które jest też rozwiązaniem zagadki. Polecam tajemnicę zamku grozy wszystkim, którzy lubią zjawy, duchy i zjawiska nadprzyrodzone. Napewno się nie zawiodą.

Wiersz. 2015-11-05

*** [w bursztynie twych oczu]

 

W bursztynie twych oczu zamieszkać pragnę

by w serca istocie rozpalić miłości płomień

koralem ust czerwienić się na policzkach

pod dotykiem twych mocnych dłoni

drżeć

zamienić jutro w spokojne dzisiaj

otulona twoim cichym oddechem

szept delikatny łaskocze mnie w ucho

przymykam powieki wsłuchana w serc dwóch bicie

w spokoju spełnienia rozpływam się

lekka jak piórko powabna wiotka

ty ostoja skała opoka

dwa przeciwieństwa złączone w jedno

na zew miłości nie być obojętnym

to dzisiaj rzadkość

nad wyraz drogocenna

 

 

*** 2015-11-05

*** [ od kiedy tęsknota ]

 

od kiedy tęsknota zalęgła się w sercu

wczepiła swe palce kurczowo

nie chce odejść

znowu

w duszy powiało chłodem

melancholią pachną wszystkie krótkie noce

ciemność zaległa za oknami

cisza aż dzwoni w uszach

księżyc pieści jasnym promieniem nieba aksamit

pomarszczone z zimna dłonie

pragną się ogrzać w cieple listopadowego słońca

chłód przesiąka do szpiku kości

pustka spojrzenia przysiadła na listku nadziei

nie zabierzesz mnie kolejnej niedzieli

na spacer po parku

nigdy więcej

nie uronię ani jednej łzy

 

 

 

** 2015-11-05

*** [ podarowałeś mi kilka chwil]

 

podarowałeś mi kilka chwil

cennych lecz ulotnych jak dmuchawce na wietrze

rozsypały się w pył unosząc w powietrze

trawa nie jest już tak zielona jak wtedy

słońce jakoś słabiej świeci, i wiatr za chmurami ugania się

jakoś inaczej, dzwoni telefon

podrywam się spłoszona, podnoszę słuchawkę rozpromieniona na dźwięk

twojego głosu, tembru ciepłego, bliskiego, kochanego

gdy pada to słowo najmniej spodziewane – żegnaj, na zawsze ukochana

płaczę, tylko lament, przeklinanie losu mi pozostaje

pustka w sercu, nic nie zdoła jej zapełnić

kochania odległe echo odpłynie zapomnienia rzeką

dłoń twoja obcą się stanie, daleką

wymarzę z pamięci jej dotyk

listopadowej tęczy koloryt stanie się moim

samotność w księżyca poświacie się pławi

nadzieja jej błogosławi

 

jesienny krajobraz 2015-11-05

*** [jesienny krajobraz za oknem]

 

Jesienny krajobraz za oknem

nostalgią przesiąknięte noce

za smutkiem gonią po niebie chmury

szarość poranka mglista przejrzysta

dzień ponury

rozbija krople rosy o szyby tęsknota paląca jak ogień

konary drzew bezlistne porusza wiatru zimny powiew

liści coraz mniej i dni coraz krótsze

ciepły koc przy kominku przyjacielem

kubek kawy w dłoni wybawieniem

jesień wzięła mnie za rękę

prowadzi do snu

zapada zmrok

kończy się kolejny rok

bez ciebie

 

 

 

 

* 2015-11-05

*** [listopadową porą]

 

Listopadową porą

zakrada się do serc smutek

dni krótkie, mgliste, ponure

brak słońca i uśmiechu na twarzach

idą ze sobą w parze

czas przerwać tą gehennę

zebrać się w sobie

odnaleźć siłę do walki

o lepsze życie

nikt tego nie zrobi za nas

jesteśmy kowalami własnego losu

 

 

... 2015-11-04

*** [aniołem mi byłeś]

 

Aniołem

mi byłeś który stracił skrzydła

za karę

 

za bardzo kochałeś

za bardzo pragnąłeś

za bardzo ufałeś

wszystko za bardzo

 

ja anielica

o bladym licu

ze zbożem pszenicznym we włosach

ust koralem rubinowym

zwabiłam ciebie w sidła niewoli

słodkiej i grzesznej

strącając nas do piekła

 

niebem ci byłam

błękitu tchnieniem

radością życia

ułudą

złudzeniem

 

o dwa anioły mniej jest już w niebie

tyś strącony w piekieł czeluście haniebnie

ja upadła o bladym licu spoczywam w jeziorze

 

a może?

 

wieki upłyną

nim znów porwie nas w obłoki taniec dusz

 

Mgła. 2015-11-04

,,Mgła”

 

Mgła zaległa nad łąkami mlecznobiała

okrywa włosy na rzęsach przysiada

wilgotny zostawiając ślad na policzkach

nitki babiego lata plączą się we włosach

na liściach brzozy usiadła poranna rosa

trawy zrudziałe porastają doliny i pagórki

ostatnie pąki astrów chylą do słońca swe główki

liście ścielą się pod stopami

listopad w kalendarzu

jesień za oknami

 

 

*** [tamte dni jak mgła] 2015-11-03

tamte dni jak mgła odpłynęły w niebyt

za zasłoną, za welonem wspomnień ukryte głęboko

drzemią pragnienia uśpione rutyną życia

obraz minionych dni zatarty, wyblakły

ciepło dotyku szorstkiej dłoni na policzku

zapomniane

tak wiele tęsknoty zrosiło skronie

serce drżące z żalu, z zimna, pomarszczone

tamte lata minęły tak prędko

nim się spostrzegł człowiek

samotność odcisnęła swe piętno

przykleiła się do skóry lepka, klejąca

nie odejdzie choćbyś błagał bez końca

za błędy przyjąć przyszło słoną zapłatę

śmierć wybawi od cierpienia

przeraźliwy lęk przed nią

będzie katem

 

Książka, która nie zachwyciła. 2015-11-03

,,Gdy zakwitną poziomki” Agnieszka Walczak-Chojecka, powieść obyczajowa, wyd. Filia 2014, str. 400.

 Karolina ma 38 lat i pragnienia, przed którymi nie da się uciec. Chce miłości, namiętności i przede wszystkim dziecka.

Filip, też chciałby czegoś od życia, tylko czy ich marzenia są wspólne?
I jest jeszcze ten drugi, który zawsze był dla niej tajemnicą, przystojny pół Serb pół Chorwat, czarnooki Milan. Może to właśnie on jest jej przeznaczony?
Czy stary dom w malowniczym Cavtacie pomoże Karolinie podjąć właściwe decyzje? I czy na pewno wszystko jest takie, jakim nam się zdaje? Wśród warszawskich kamienic, w prestiżowym studiu graficznym, w Kazimierzu nad Wisłą i w cudownej, gorącej Chorwacji bohaterka szuka spełnienia, bo jeśli tylko zakwitną poziomki…
AGNIESZKA WALCZAK CHOJECKA oddaje głos kobiecie współczesnej, silnej i jednocześnie zagubionej, poszukującej oraz pełnej nadziei. Pożądanie, miłość i ogromna potrzeba macierzyństwa.

O tym jest ta opowieść – fragment opisu z tylnej okładki, który nie przeczę zainteresował mnie, równie mocno jak sama okładka. I to tyle, jeśli chodzi o zalety tej książki… Niestety, rozczarowałam się i to wierutnie.

Książka kojarzyła mi się z typową niezbyt górnolotną literaturą polską dla kobiet. Opowiada ona historię kobiety po 30-tce, która desperacko pragnie mieć dziecko. Do końca nie wiem jakie były jej pobudki, bo sama stwierdza, że w jej związku nie jest kolorowo a wcześniej o dzieciach nie myślała.. Wątek z dzieckiem wydaje mi się nieco naciągany i zalatujący kaprysem znudzonej życiem panienki. Przez większość książki przewija się historia starania się o dziecko różnymi metodami przez bohaterkę. Po kolejnych nieudanych próbach zajścia w ciążę Karolina popada w depresję. Zaczyna się coraz bardziej nie układać w jej związku. Jej partner Filip ma coraz więcej tajemnic. W międzyczasie w Warszawie pojawia się bałkański przystojniak z czasów młodości bohaterki - Milan... No i tu liczyłam na nieco pikantniejszy wątek, ale rozczarowałam się mocno.
Do tego nieciekawe, mocno naciągane zakończenie z super happy endem (serduszka, tęcza…). Wypożyczyłam książkę ze względu na wątek chorwacki, nie liczyłam zatem na nic porywającego. Niemniej jednak fabuła była dość naiwna, wątki dość nudne i naciągane. Raczej nie sięgnę więcej po dzieła autorki. Raczej nie polecam, chyba, że chcecie zasnąć podczas lektury ;) 

Czytamy, bo lubimy. 2015-11-02

,,Trzynastka na karku”Katarzyna Majgier, Cykl: Dzienniki Ani Szuch (tom I), powieść młodzieżowa, wyd. Akapit Press 2006, str. 360.

Sympatyczna powieść dla współczesnych nastolatków napisana w formie pamiętnika. Świetnie wpasowana w codzienne realia, posługuje się językiem dzisiejszych nastolatków, co z pewnością zbliża Autorkę do czytelników. Historia grupy młodych ludzi, których życie toczy się nie tylko wokół szkoły i imprez w gronie przyjaciół. Nieraz muszą się oni zmagać z całkiem dorosłymi problemami. Ania, Nika, Blondi, Paula to zgrana paczka, która patrzy bardzo krytycznie, nie tylko na świat swoich kolegów, ale również na świat dorosłych!

„Trzynastka na karku” to powieść przezabawna i warta przeczytania. Bohaterka przerywa swoje dzienne zapiski w momencie wyprowadzenia puenty – dzięki temu powieść nie nuży i bawi. W każdym zdarzeniu Ania stara się zobaczyć coś wesołego (a czasem również i refleksyjnego) – nie ma tu wynurzeń pozbawionych sensownego zakończenia. Narratorka jest szalona i sympatyczna – ale oprócz tego często rozważna – jej przemyślenia stanowią zaś kwintesencję przemyśleń wielu młodych ludzi. Nierzadkim w książce problemem jest niezrozumienie ze strony rodziców, z którymi przyjaciółki miewają problemy. Mama Blondi zostawia dzieciom zbyt dużą swobodę, rodzice Ani są nieco roztargnieni, rodzice Niki zaś to świetny przykład na rodziców nadmiernie wymagających, zbyt ambitnych i ograniczających dziecko. Obok rodziców tematem ważnym (choć nie dominującym) są nauczyciele – niektórzy wulgarni, potrafiący tylko niszczyć swoich uczniów psychicznie, inni z powołaniem, ważni i otwarci na kłopoty wychowanków. Wydaje się, że Majgier poza odzwierciedleniem świata, chciała także uzmysłowić czytelniczkom, że same mogą odmienić własne życie, że nie wolno im ulegać wpływom despotycznych osobowości.

To jedna z książek, co do których nie ma wątpliwości, że spodoba się czytelniczkom – nastolatkom. Typowa powieść dla dziewczyn, w której jest wszystko, co sprawi, że „Trzynastkę na karku” pokochają. Nie tylko ważne problemy i portrety osób spotykanych na co dzień, wątki miłosne, ale też i humor, ciepło i optymizm. Wszystko to opisane zostało przez Katarzynę Majgier doskonałym językiem – barwnym, żywym i wpływającym na świetną aurę książki. Dziewczyny nie będą mogły się od tej książki oderwać.