marianna22 | e-blogi.pl

Ogrzej mnie... 2014-07-26

Ogrzej mnie

szeptem gorących słów

ukołysz mnie do snu

zaczaruj noc dookoła

wymazując z pamięci

strach

ogrzej mnie

otul w ramionach zatrzymaj

ciepłem słów o miłości

zawróć czas

na chwilę

ogrzej mnie

wino w kieliszku

ust czerwieni ma odcień

łyk namiętności

przyspiesza oddech

wznosi duszę do gwiazd

ogrzej mnie

powietrza potrzebują nasze serca

wzlatując ku

czarnej atramentowo nocy

otulone zapachem magii

czystej jak powietrze

ogrzej mnie

nie pytaj mnie czym jest

strach

zamknij mnie w swych ramionach

ukryj mój płacz

przegnaj smutek z naszych dusz

ogrzej mnie

rzuć wyzwanie cierpieniu

posklejaj złamane serca

nadzieją

wiatru szeptem przegnaj

melancholię

ogrzej mnie

chcę przy tobie

poczuć się bezpiecznie

namalować uśmiechem

w oczach twych

słońca blask.

Podsumowanie w liczbach 2014-07-25

Podsumowanie w liczbach

Dzisiaj mija dokładnie rok od założenia mojego bloga na e-blogach i muszę przyznać, że przez ten czas dużo się zmieniło w moim życiu – przeprowadzka do miasta, nowa praca, nowi znajomi, nowe hobby, nowe ciele w życiu...

Poza tym utwierdziłam się w tym, że pisanie jest tym, czym chciałabym się zajmować. Póki co jeszcze wszystko przede mną, także mój debiut literacki. Moja ambicja nie pozwala mi na przeciętność, dlatego powieść debiutancka nie może być mdła. Musi być zauważona. Co prawda jest jeszcze w fazie szczątkowej, ale kiedyś ją skończę na pewno. A wtedy... już tylko krok do spełnienia marzeń. Oczywiście do tego jeszcze długa droga, ale wiem, że na końcu tej drogi czeka na mnie sukces. Nie dopuszczam do siebie innej myśli, bo w przeciwnym razie to, co robię nie miałoby sensu. A wiem, że tak nie jest. Ostatnio coraz częściej piszę poezję, nie wiem z czego to wynika, może z potrzeby serca? Ale wiem, że pomaga mi to wyrzucić z siebie nagromadzone emocje, i jest to dla mnie najlepsza terapia. Co do prozy to nie zrezygnowałam z niej. I nie zrezygnuję nigdy. Piszę nadal. Póki co jest to praca nad warsztatem i wyrabianie własnego stylu. Przede mną jeszcze dużo pracy, ale nie jest to dla mnie straszne, bo pracować lubię. Gdy nie pracuję, lub nie mam zajęcia czuję się źle. Dlatego mój dzień wypełniony jest mnóstwem zajęć i nie ma w nim czasu na nudę. A jeśli chodzi o bloga to ani przez chwilę nie żałuję, że go założyłam. Dzięki temu mam motywację, żeby systematycznie pisać. Poznałam też mnóstwo ciekawych osób tutaj – piszących świetną prozę i poezję, a także opisujących w nietuzinkowy sposób swoje życie i świat dookoła. Cieszę się, że są jeszcze tacy wrażliwi i inteligentni ludzie, którzy dostrzegają to, co większość z nas ignoruje.

Na koniec podsumowanie w liczbach. Przez rok prowadzenia bloga dodałam 172 wpisy. Odwiedziło go prawie 10 000 osób, skomentowało 110, a 10 wpisało się do Księgi Gości. Oprócz tego od dłuższego czasu mój blog gości na liście stu najczęściej czytanych blogów tygodnia – 28 miejsce i stu najczęściej czytanych blogów miesiąca – 51 miejsce. Jest to dla mnie najlepsza motywacja. Cieszę się, że mam swoich stałych czytelników, bo dzięki temu upewniam się, że to co robię ma sens. Świadomość tego to dla mnie najlepsza nagroda.

Mam nadzieję, że za rok znów będę mogła z Wami się podzielić równie optymistycznymi wiadomościami...

Skomentuj [4]

Pożądania łyk 2014-07-22

Pożądania łyk

ugasi pragnienie

czekoladowej tęsknoty

zaczekaj nim wstanie noc

krople rosy opadną na

dusz naszych dno

zagości w sercach melancholii

źdźbło

nie pozwól by smutek

wdarł się pod skórę

i rozlał się po ciele szkarłatną

strugą

wyzwól zmysły zapachem

pustyni odurzone

za kroplą ożywczej wody

skoczmy w otchłań

przepaść bez dna

zwaną mrokiem.

Skomentuj [3]

Blisko bądź 2014-07-22

Popłyń ze mną do świata

marzeń

zamknij oczy

zaufaj sercu choć raz

nie bój się

razem pokonamy strach

chwyć mnie za dłoń

zamknij w ramionach

oddechem

szeptem

drżeniem

bądź

wznieśmy się w niebo

w swoich ramionach

odnajdźmy bezpieczną

przystań

namiętności złotą nić

oplećmy wokół serc

połączmy nasze dusze

w jedną

zupełną

szczelną

już zawsze

blisko mnie

bądź.

Niech spadnie deszcz 2014-07-20

niech spadnie deszcz

obmyje moją duszę

ze smutku

z żalu

niech spadnie deszcz

napoi moje serce

nadzieją

niech spadnie deszcz

otuli moje zmysły

magią wspomnień

niech spadnie deszcz

rozbudzi w ciele miłości

płomień

niech spadnie deszcz

Rozpłynąć się we mgle 2014-07-20

Chcę cię dotykiem

malinowym

słońca muśnięciem

rozpalić

pożądania ogień

skąpać w pocałunkach

wargi twe szkarłatne

językiem konwaliowym

wytyczyć ścieżki

na szczytach rozkoszy

spłynie lawą

ulewą spełnienia

jak po burzy

zatrzęsie się ziemia

kroplami jak łzami

przesiąknie powietrze

chcę raz jeszcze

rozpłynąć się

we mgle

niech pożar zmysłów

zabierze mnie do wnętrza

twojej duszy.

Moją bądź 2014-07-20

Ukołysz mnie do snu

zagraj melodię bez słów

przegnaj strach

osłoń

przed chłodem wiatru

szeptem anielskich skrzydeł

utul mnie do snu

piękny sen pozwól mi wyśnić

w twych ramionach

znaleźć spokój

niech noc odegna z serc naszych

niepokój

a światło gwiazd

ogrzeje nas swym ciepłem

nie pozwól mi się zgubić

na krętych ścieżkach snu

prowadź mnie za rękę

pośród ciemnych chmur

we mgle poranka

odnaleźć chcę twą dłoń

i usłyszeć dwa słowa:

moją bądź...

Romantyczny 2014-07-20

Romantyczny

Podaj mi swą dłoń i chodź

za mną tam

gdzie mieszka mrok

poprowadzę cię ścieżkami

czekoladowymi

z jedwabiu utkanymi zmysłami

rozbudzę w tobie

dawno uśpione pragnienia

szemrzące cicho pod skórą

raz jeszcze rozbudzę je

nie wahaj się ani przez chwilę

zaufaj sercu

i na oścież

otwórz do świata

swych doznań

drzwi

razem odnajdziemy

jaśminowe pocałunkami

wyryte w sercach

pragnienia

rozkosz rozleje się

miodowa

spłynie kroplami

przejrzystymi

ogień

utulmy w ramionach wieczór

niech księżyc zazdrośnie

spogląda przez welon mgły

utkany z pożądania

zatrzymajmy w miejscu czas

niech romantyczny nastrój

spadnie na nas

znienacka

i ogrzeje mroźne oddechy

dusz

a ty chwyć mnie za

dłoń

i rzućmy się wprost

w jeziora rozkoszy

toń

płoń

ze mną spłoń

raz jeszcze

ze mną spłoń

Szeptu krzyk 2014-07-18

szeptu krzyk

zapomnieć chcę

wyrzucić z pamięci

smutek

w szufladzie

niepewności

zamknęłam szept

serca

jego niemy krzyk

wyrwał się na

wolność

w powietrzu

czuć zapach

gasnącej miłości

Miodowe pocałunki 2014-07-17

Miodowe pocałunki

pachnące słońcem

chcę ofiarować tobie

każdego dnia

malinowe korale

warg

poddać twoim ustom

gorącym

czekoladowymi falami

zalewając zmysły

odpływając ku

niebu

pragnienia

błękitem spojrzenia

otulając bursztyn

gorejących oczu

palącym dotykiem

westchnienia

ognistym powietrzem

oddechu łyk

wciągając do płuc

świetlisty pył

poderwie się do lotu

spłoszone serce

raz jeszcze zagra

swą melodię do

gwiazd.

Na fali smutku 2014-07-17

Popłynąć chcesz na fali smutku

pragnieniu zemsty zaśmiać się w nos

los przesądzony twojego serca

płonie miłości stos

krew gorąca szkarłatem obmyje

poranione zaufanie

ostatnia prawdziwa miłość

wspomnieniem pozostanie

żądza ramionami swymi obejmie

spojrzenia głodnych oczu

zeschłymi liśćmi na wietrze

zaszeleści tęsknota

nie spotkasz jej nigdy na rozstaju

swych dróg

mroźnym oddechem zatrzymując w sobie

ból

odpłyniesz na fali wstydu

popychany przez powiew gniewu

by nigdy nie zaznać uśmiechu

czasem lepiej nie patrzeć wstecz

by nie spoglądać w twarz grzechu

skrytego za pozorami

zawieszonymi nad przepaścią

to czas by uświadomić sobie, że jesteś

zbyt daleko od malinowej wolności

a tak blisko dna bezsilności

bladego ze strachu.

Pokerowa twarz 2014-07-16

Płomień zazdrosnych spojrzeń

rzucasz mi przez ramię

spopielić chcąc moje usta

na proch

orzeźwieniem łyk powietrza

ze studni pragnień

spłynie na mnie

mrok

ciemność ogarnie moje serce

zew wolności otworzy przede mną

swe drzwi

nie zobaczysz mnie nigdy

bez uśmiechu na wargach

promieniejąc z obojętną miną

przejdę obok

zatriumfuje gniewu burza

niszcząc moje uczucia

pozostawiając za sobą

obojętność

od teraz pokerowa twarz

to moja codzienność.

Nierozważna, ale romantyczna cd. 2014-07-10

***

Gdy wróciłam z rozmowy z Piotrkiem, a później jeszcze z pół godzinnej dysputy z szefem czułam się jak przeżuta i wypluta. Oliwia co chwilę zerkała podejrzliwie w moją stronę i widziałam, że aż ją język świerzbi, żeby zapytać czy dostałam burę za zwłokę w sprawozdaniach, bo wierciła się nieustannie na krześle jakby oblazły ją mrówki.

Pewnie czeka, aż sama pękniesz i się wygadasz – utwierdził mnie w przekonaniu mój wewnętrzny głos.

Chcąc zrobić jej na złość postanowiłam milczeć jak głaz. Nic jej nie powiem, choćby nie wiem co. Udałam, że jestem zajęta pisaniem nowego raportu, ale myślami błądziłam zupełnie gdzie indziej. Zastanawiałam się, czy dobrze zrobiłam godząc się towarzyszyć Piotrkowi na ślubie ojca. Nie byłam przekonana, czy udawanie narzeczonej to dobry pomysł. Wszystko dodatkowo komplikował fakt, że Piotrek bardzo mi się podobał. I jeszcze ta kolacja wieczorem. Wystarczyła chwila roztargnienia, bym wpadła jak śliwka w kompot. W duchu ganiłam się za tę lekkomyślność. Mogłam mieć tylko nadzieję, że wszystko się uda i nie popełnię żadnej gafy. Spaliłabym się ze wstydu, gdyby tak się stało.

Moje rozmyślania przerwała Oliwia głośno oznajmiając:

- Wychodzę, szef dał mi wolne do końca dnia, bo muszę się przygotować do wyjazdu – i nie czekając na odpowiedź zabrała swoją torebkę i wyszła z pokoju.

A niech idzie, szybciej skończę swój raport, gdy nie będzie mnie nic rozpraszało.

Gdy Oliwia ze mną pracowała bez przerwy dzwonił jej telefon, co działało mi na nerwy i burzyło moją koncentrację. Dzisiaj dodatkowo czeka mnie ciężki wieczór, westchnęłam na myśl o kolacji z Piotrkiem i skoncentrowałam się na pracy, nie chcąc dostać kolejnej nagany od szefa, bo wiedziałam, że tym razem już mi się nie upiecze. Wszystko ma swoje granice, nawet cierpliwość pracodawcy.

***

Chwilę po szesnastej wyszłam z biura i ruszyłam w kierunku domu. Co prawda nie musiałam się spieszyć, bo umówiliśmy się dopiero na dziewiętnastą, ale wolałam mieć więcej czasu na przygotowanie się do kolacji. Piotrek zabiera mnie do swojej ulubionej restauracji, gdzie często pojawiają się też znajomi jego ojca. Chce w ten sposób uwiarygodnić fakt posiadania narzeczonej, gdy parę osób zobaczy nas razem. Godziłam się na to wierząc, że po weselu jego ojca wszystko wróci do normy a ja odzyskam tak cenny mi święty spokój. Przez całą drogę zastanawiałam się, co mam na siebie włożyć, bo była to jedna z najelegantszych restauracji w naszym mieście, i nie wypadało przyjść w byle czym. Otworzyłam szafę na oścież i oceniłam krytycznym okiem sukienki wiszące na wieszakach ciasno jedna przy drugiej. Jedni uwielbiają słodycze, inni biżuterię, jeszcze inni szybkie samochody czy dzieła sztuki. Moją słabością były ciuchy. No i buty oczywiście. Mam ich chyba z pięćdziesiąt par, w przeróżnych kolorach i fasonach – królują przede wszystkim szpilki. Oddałabym za nie duszę diabłu, gdyby było trzeba. W biurze, gdzie obowiązuje nas dress code mogę jedynie zaszaleć z butami. I z torebkami. Stojąc teraz przed szafą pełną sukienek nie wiedziałam na co się zdecydować. Wreszcie po długim zastanowieniu wybrałam pięć wieczorowych kreacji – małą czarną, małą czerwoną, małą białą z baskinką, małą błękitną i kawową koronkową. Nie wiedziałam na którą mam się zdecydować, więc postanowiłam, że niech los za mnie wybierze. Zamknęłam oczy i wybrałam jedną z tych, które leżały na łóżku. Jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam że w ręku trzymam małą białą z baskinką. Przymierzyłam sukienkę i krytycznie przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze.

Nie jest źle – ocenił mój wewnętrzny głos.

Jeśli chodzi o dodatki to zdecydowałam się na czarne, wysokie skórzane szpilki. Kopertówka w kształcie puzderka wysadzana dżetami dopełniała całość. Jedyną biżuterię stanowiły perłowe kolczyki i zegarek przypominający bransoletkę. Makijaż w stylu smoke eyes wydał mi się odpowiedni na ten wieczór. Włosy podkręciłam na lokówce, odrobina ulubionych perfum i byłam gotowa. W lustrze ujrzałam bardzo atrakcyjną kobietę, która śmiało mogłaby konkurować z celebrytkami z kolorowych czasopism. Piotrek będzie pod wrażeniem, pomyślałam zadowolona. Czeka mnie niezwykle interesujący wieczór.

***

Krótko przed dziewiętnastą zjawił się Piotrek. Gdy otworzyłam drzwi z wrażenia aż dech mi zaparło. Wyglądał oszałamiająco i jeszcze lepiej pachniał. W dopasowanym garniturze, w kolorze przydymionej czerni i bordowym krawacie wyglądał, jak model z okładki. Szare oczy rozbłysły na mój widok a kuszące wargi drgnęły, by po chwili rozciągnąć się w czarującym uśmiechu.

- Witaj, pięknie wyglądasz – przywitał się i wyciągnął zza pleców bukiet pąsowych róż. Wręczając mi go nachylił się i pocałował mnie w policzek, a ja poczułam wstrząsający moim ciałem nagły dreszcz. Zarumieniłam się a serce zaczęło mi szybciej bić.

- Róże są piękne, dziękuję. Pójdę je wstawić do wazonu, a ty się rozgość – zrobiłam zapraszający gest ręką i Piotrek wszedł do salonu, a ja ukryłam się w kuchni.

Kinga, ochłoń, nie zachowuj się jak pensjonarka, bo facet czmychnie zanim się obejrzysz – nakazał mi mój wewnętrzny głos.

Ignorując go wyciągnęłam wazon z palonego szkła z szafki i nalałam wody. Wstawiłam róże do wazonu, który zabrałam ze sobą do salonu. Postawiłam go na komodzie przy wejściu i dopiero wtedy dostrzegłam, że Piotrek stoi przy kominku wpatrując się w jakieś zdjęcie.

Podeszłam do niego.

- Jestem gotowa, możemy jechać.

Drgnął zaskoczony, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z mojej obecności, a ja zobaczyłam, że patrzy na fotografię, na której jestem z rodzicami.

- Wszystko w porządku? - zapytałam starając się ukryć w głosie troskę. Niech chłopak nie myśli, że mi zależy. Lepiej grać niedostępną i odrobinę tajemniczą, a nawet obojętną. Taka taktyka jest niezawodna. Nauczyła mnie tego moja przyjaciółka, a sądząc po tym jakie Jolka ma powodzenie wśród płci przeciwnej musi to działać.

Piotrek uśmiechnął się lekko do mnie i odrobinę zmieszany odparł:

- W idealnym, chodźmy bo spóźnimy się na kolację.

Okey, skoro nie chce o tym pogadać to nie będę go zmuszała. Sam mi opowie, co go trapi, gdy będzie na to gotowy.

Wyszliśmy przed dom i wtedy w świetle latarni ujrzałam jego samochód. Rano nie miałam okazji przyjrzeć się jego autu, ale teraz nie mogłam nie zauważyć tego pięknego, ale trochę demonicznego pojazdu.

Miej się na baczności, szepnął mój wewnętrzny głos, tylko niegrzeczny facet może poruszać się czymś takim. Facet z jajami i charakterem.

Wkrótce sama miałam się o tym przekonać...

- Jaka to marka? - zapytałam, chcąc ukryć zmieszanie, bo Piotrek zauważył jak gapię się prawie śliniąc się na widok jego auta.

Kryjąc rozbawienie odparł:

- Land rover. To prezent od ojca, podarował mi go na moje trzydzieste urodziny – otworzył przede mną drzwi, wsiadłam z gracją starając się zignorować przyspieszony puls, bo Piotrek otarł się o mnie ramieniem, a ja poczułam się jak naelektryzowana. Jakby mnie ktoś do prądu podłączył. Nie wiem, czy on to dostrzegł, ale nawet jeśli to zachował przy tym kamienną twarz, bo ja nie zauważyłam żadnej reakcji u niego.

Pewnie mu się nie podobam, pomyślałam z żalem.

Piotrek w tym czasie zasiadł za kierownicą i włączył silnik. Rzucił mi przeciągłe spojrzenie, po czym wyjechaliśmy na ulicę kierując się w stronę starego miasta.

- Denerwujesz się? - zapytał. - Wszystko się uda, zobaczysz – starał się mnie pocieszyć widząc moją niepewną minę.

Jak diabli – szepnął mój wewnętrzny głos.

- Skądże, czemu miałabym się denerwować? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Wydajesz się odrobinę spięta, jeśli mam być szczery. Ale postaram się, żeby ten wieczór minął nam w przyjemnym nastroju – i puścił do mnie oko uśmiechając się szeroko i ukazując piękne, białe zęby.

A moje głupie, romantyczne serce fiknęło koziołka wyobrażając sobie nas w namiętnym uścisku.

Kinga, wchodzisz na grząski grunt, pamiętaj że nawet najsympatyczniejszy z pozoru facet jest zdolny złamać serce jednym pstryknięciem palca – zganił mnie mój wewnętrzny głos – oni na początku zawsze są czarujący, a i tak prędzej czy później odchodzą zabierając ze sobą połowę twojego serca.

Piotrek jest inny, czuję to – upierałam się zerkając kątem oka na mojego towarzysza. Z profilu wyglądał jeszcze lepiej. Szybko dokonałam psychologicznej analizy. Brwi proste tworzące równą linię charakteryzujące osobę mocno stąpającą po ziemi. Nos prosty, klasyczny – ciekawa osobowość. Usta duże i szerokie, zmysłowe, z pełniejszą dolną wargą świadczące o tym, że ich posiadacz lubi mówić, jeść, pić, śmiać się i całować.

Hmmm, całować... - westchnęłam.

Jest otwarty, towarzyski, ale także odrobinę egocentryczny. Ciekawe, czy moja psychoanaliza okaże się trafna.

Moje rozmyślania przerwał głos Piotrka.

- Jesteśmy na miejscu.

I uśmiechnął się tak, że zaparło mi dech. Zapatrzyłam się na jego usta. Z trudem oderwałam spojrzenie od seksownego dołeczka w policzku. Z mojego gardła wydarł się cichy jęk, który na próżno starałam się stłumić.

Oh my God! Chyba zaraz zemdleję.

- Halo! Ziemia do Kingi. Nad czym tak się zamyśliłaś?

Piotrek delikatnie dotknął mojej dłoni i spojrzał na mnie badawczo.

Poczułam gęsią skórkę na ramionach i z wrażenia skurczył mi się żołądek. Ignorując reakcję swojego wygłodniałego ciała na ten wydawałoby się naturalny dotyk przywołałam na twarz swój najbardziej promienny uśmiech i rzuciłam żartobliwym tonem:

- Myślałam o tym, co lubi mój narzeczony...

- Interesujące. I do jakich wniosków doszłaś?

- Że uwielbia się całować – palnęłam bez zastanowienia.

Piotrek słysząc moją odpowiedź roześmiał się.

- Skąd tak dobrze mnie znasz? W szarych oczach pojawiły się szalenie seksowne iskierki. - Nie tylko to lubię... - szepnął a mi aż włoski zjeżyły się na karku z wrażenia.

Czy on ze mną flirtuje?

A dziwisz mu się, skoro sama zaczęłaś? - mój wewnętrzny głos był dla mnie bezlitosny. - Ciesz się, że facet ma poczucie humoru, w przeciwnym razie pomyślałby, że na niego lecisz.

A nie lecę? Och, chyba zaraz zacznę hiper wentylować, pomyślałam, bo w tej samej chwili Piotrek nachylił się, a mnie owionął zapach jego perfum. Wyczułam głównie piżmo, cytrusy i delikatne nuty drzewne. Odtąd ten zapach będzie mi towarzyszył nieustannie, gdy tylko pomyślę o tym fascynującym mężczyźnie.

- Jesteś dla mnie zagadką, którą chciałbym rozwiązać – szepnął mi na ucho, muskając przy tym gorącym oddechem pukiel moich włosów. - Twoje piękne niebieskie oczy kryją w sobie coś, co z przyjemnością chciałbym odkrywać krok po kroku...

Czy mi się wydaje, czy nagle zrobiło się jakoś parno i duszno, jak przed burzą? Jak przed burzą moich wygłodniałych zmysłów, które domagały się zaspokojenia. Jego niski, zmysłowy głos doprowadzał mnie do szaleństwa. A przecież nawet mnie nie dotknął jeszcze, pomyślałam, co będzie gdy mnie pocałuje?

Rozpadniesz się na milion kawałków.

Oszołomiona jego bliskością spostrzegłam, że wciąż stoimy na zewnątrz. A moja dłoń znajduje się w ciepłej, silnej męskiej dłoni.

- To będzie niezwykły wieczór – Piotrek jakby czytał w moich myślach. - Chodźmy – i pociągnął mnie za rękę do wnętrza restauracji.

***

Lawendowe 2014-07-06

Lawendowe

lawendowieją pocałunki

wspomnienia

jaśminem pachnące

szarzeją

różowieją

kolcami osłonięte pragnienia

pąsowieją

kwieciste na ciele malunki

zapomnienia

bzami rozkwitłe

spojrzenia bieleją

na tle czarnego nieba

makami rozkwitają pełne opium

marzenia

szepty duszy wybrzmiewają

kanarkowym trelem czego jej potrzeba

posyłając pełną emocji melodię do gwieździstego

wieczornego księżyca

bladego lica jaśniejącego na horyzoncie.

Skocz ze mną w przepaść 2014-07-06

Skocz ze mną w przepaść

niech ogarnie nas

ciemność

chodź

ze mną tam

gdzie mieszka noc

skocz ze mną w przepaść

zaryzykuj ten jeden raz

zamknij oczy

i skacz

mrok

potrzyma nas za rękę

wiatr

zagra nam we włosach

mgła

otuli nas

skocz ze mną w przepaść

zapomnij, co to lęk

zaufaj tafli jeziora

które pochłonie ból

skocz ze mną

w przepaść

zatrzymajmy czas.

Telepatycznie 2014-07-06

Telepatycznie

połączmy nasze serca

czekoladowymi myślami zalewając

zmysły

piżmowy zapach

pragnienia otuli ciał gorących

westchnienia

wodospady rozkoszy przeszyją

dreszczami

pożądania

gdy

namiętne szepty

warg

poszukają spełnienia

odkrywając przed nami nieznane

dłoniom

ścieżki rozmarzenia.

Poezji ciąg dalszy 2014-07-04

Nie będę słodka ani grzeczna

moje serce rozpadło się na milion kawałków

już nawet nie ma czego zbierać

jak można kochać nienawidząc jednocześnie?

no jak?

powiesz mi

co znaczą te bezsenne noce

te ciche dni?

złamane serce krwawi roniąc pąsowe łzy

nie potrafię zatrzymać ani cofnąć czasu

nie potrafię zatrzymać ich

miłość jest złudzeniem

okrutnym chichotem losu

przypadku zrządzeniem

skarżąc się na brak powietrza

prowadząc donikąd zranioną duszę

zostawiając po sobie tylko chaos,

zamęt i myśli kłębiących się w głowie burzę

zamknęły się przede mną do świata moich marzeń drzwi

nie zostało mi już nic

nie zostało nic

pusto

ciemno

zimno

chłód przenika mnie na wskroś

nie proś mnie o wybaczenie ani o ostatnią z szans

zamknę oczy

nie zobaczysz w nich źdźbła strachu

nie usłyszysz mego szlochu

niemy krzyk duszy zagłuszy cierpienia ból

twoje słowa pocieszenia są niczym na moje świeże rany sól

odejdź!

nie oglądaj się za siebie

zniknij z mego życia tak

jak we mgle znika po naszej miłości ślad

zniknij i spraw

że kolejny raz znienawidzę cały świat.

Eksperymentuję ze słowem pisanym... 2014-07-04

Pomarańczową żółcią zalewa się krwista jak serce wątroba

widząc jak procentowy wodospad przefiltrowanej wody we wnętrzu żołądka się chowa

chichocze złośliwie jak chochlik bezalkoholowym powietrzem napęczniała głowa

płuca rozsadza pęcherzyków powietrznych burza gradowa

piorunującym wzrokiem spogląda na to wszystko kosmka jelitowa

oburzając się na dwunastnicy opryskliwe słowa:

- Dość tego, niech rozum trochę rozsądku zachowa!

Zabawa słowem 2014-07-04

Kłamstwo

prawdzie kpiąc w żywe oczy

czerwienieje na twarzy w dzień szarzejąc w nocy

Prawda

kłamstwu chcąc odwdzięczyć się pięknym za nadobne

użyła podstępu rozmieniwszy się na drobne

półsłówka,

półszepty,

pół zdania,

bez składu, bez ładu, bez skrępowania,

w bezdźwięcznym krzyku oburzenia

szczerząc zębiska

odezwała się głosem sumienia przemówiwszy,

Czerń bieli na nosie zagrała pospiesznie się oddaliwszy.

Znakiem zapytania zdumiała się wielce naprędce sklecona historia,

z palca wyssana przecząca logice teoria,

bez ładu,

bez składu,

bez przekonania,

stworzona pod wpływem natchnienia,

wywołując wbrew temu, co nakazuje rozum okrzyki zdumienia,

zadziwienia,

szoku,

zaskoczenia,

zazdrośnie oczekując w głębi duszy

bez happy endu,

nie przesłodzonego czekoladowego zakończenia.

Oszukać czas 2014-07-01

kroplami deszczu zmywam z siebie tęsknotę

wiatru szeptem zagłuszam o tobie myśl

słońca muśnięciem zastępuję dotyk twoich dłoni

mgłą otulam zmysły pragnące twych ust

pusto i zimno bez ciebie

chłód i lód na dnie mojego serca

drżąc zamarzam mroźnym porankiem

by nocą gorącą roztopić się ostatni raz

by burzą namiętności oszukać czas